‘ෆුලි ෆිල්මි’ නම් ඉන්දීය, දෙමළ යූටියුබ් නාළිකාවෙහි 2018 අගෝස්තු මාසයෙහි වීඩියෝවක් පළවුණා. එහි තේමාව වී තිබුණේ ‘ජාතිිද්‍රෝහීත්වය’ කියායි. ෆුලි ෆිල්මි කණ්ඩායමේ සාමාජික රවුනාක් මන්ගොටිල්ගේ ඉදිරිපත් කිරීමක් ලෙස පළවී තිබුණු මේ වීඩියෝවෙන් ජාතිකවාදය, ජාතිිද්‍රෝහීන් යන වචන දෙකේ තේරුම් ගැන ප‍්‍රශ්න කළා. මේ වීඩියෝවෙන් විශ්වීය රංගන ශිල්පියෙක් වන කමල් හසන්ද ජාතිකවාදය ගැන ඔහුගේ විග‍්‍රහයක් ඉදිරිපත් කළා. අද ලංකාවේ පවතින තත්වය නිසාම ‘ජාතිකවාදය’ ගැන ඒ වීඩියෝවෙන් කොටස් කිහිපයක් උපුටා දැක්වීම වැදගත් යැයි හැඟී ගියා. වීඩියෝව ආරම්භයේදී නිවසේ සිටින රවුනාක් සිය කතාව මෙසේ පටන්ගන්නවා.
‘ජාතිකවාදය කියන්නේ අද අපි හැමෝම පාවිච්චි කරන වචනයක්. ඒත් එකේ තේරුම අපි දන්නේ නැහැ. ඒත් යාලූවෙක් ඉන්නවා. එයාට කතාකරලා තේරුම අහන්න ඕනෑ. ඒත් ඊට කලින් පුංචි අතීතාස්මරණයකට යන්න ඕනෑ. 1996 දී ක‍්‍රිකට් ලෝක කුසලානයේ අවසන් පූර්ව තරඟය. ඊඞ්න් ගාඩන් ක‍්‍රිඩාංගනයෙන්. ඉන්දියාව හා ශ‍්‍රී ලංකාව අතර. ලංකාව 251ක් ගැහුවා. ඉන්දියාව හඹායද්දී හොඳට ගියා. ඒත් එකපාරම විකට් වැටෙන්න පටන්ගත්තා. ඒක දැකලා අපේ කට්ටිය අතට අහුවෙන බෝතල්, කෑන් වගේ හැම එකකින්ම පිටියට පහරදෙන්න පටන්ගත්තා. එතැනිනුත් නැවතුණේ නැති කට්ටිය පිටිය උඩ ගින්නක් ඇතිකළා. තරඟ විනිසුරුවරයා තරඟය අවසන් නොකර ශ‍්‍රී ලාංකිකයන්ව ජයග‍්‍රාහකයන් විදියට නම් කළා. ඉතිහාසයේ පළවැනි වතාවට කණ්ඩායමක් පේ‍්‍රක්ෂකයන්ගේ බාධා නිසා පරාජයට පත්වුණා.
ජාතිකවාදය කියන්නේ මේකද. අවුරුදු ගාණක් ඉදිරියට එමු. 2018 ලෝක කුසලානය. හැමෝම විවිධ කණ්ඩායම්වලට ආදරය කළා. ඒත් ජපානයට විතරක් වෙනම විදියක සහයෝගයක් ලැබුණා. ජපානය සෙල්ලම් කරපු හැම තරඟයකටම පස්සේ ජපාන් පේ‍්‍රක්ෂකයෝ සම්පූර්ණ පේ‍්‍රක්ෂකාගාරයම පිරිසිදු කළා. බෝතල් ඇහින්දා. ජපානය පරාද වුණ තරඟයේදීත් ඒ පුරුද්ද අත්හැරියේ නැහැ. දැන් මේ දෙකෙන් ජාතිකවාදය කියන්නේ මොකටද? ජාතිද්‍රෝහීන් කවුද? හැමදේටම ආණ්ඩුවට බණිනවා. කුණු හැමතැනම දාන අපි කුණු අයින් කරන්නේ නැති බව කියලා ආණ්ඩුවට බණිනවා. පවුල පිටින් ටීවී බලද්දී කොන්ඩම් ඇඞ් එකක් එද්දී චැනල් එක මාරු වෙනවා. ඒ පවුලම විශාල වෙවී යනවා. ආණ්ඩුවෙන් ටොයිලට් හදලා දුන්නාම ඒවා පාවිච්චි කරන්නේ නැහැ. ඒත් ගෞරවය, ජාතිය කියලා කියලා ඒක පිරිසිදු කරන්නේ නැහැ.
ටොයිලට් එකේදීත් ජාතිය, කුලය හොයන අපි කුලය ගැන කියලා එළියේ වැසිකිළි යනවා. එළිපිට වැසිකිළි යන එක තමයි අපට ගෞරවය. ඒ වුණාට ෆිල්ම් හෝල් එකේ ජාතික ගීය යද්දී නැගිට්ටේ නැති අයට ජාතිිද්‍රෝහීන් කියලා කියනවා. පිරිමි දෙන්නෙක් හරි ගෑණු දෙන්නෙක් හරි ආදරය කළොත් සංස්කෘතියට ගැලපෙන්නේ නැතැයි කියනවා. විරෝධතාවයට ආවේ නැත්නම් දේශිද්‍රෝහියෝ කියලා කියනවා. චිලි බීෆ් කරියක් කෑවත් මේ රටේ ප‍්‍රශ්නයක්. කෝටි 130ක් මිනිස්සු ජීවත්වෙන රටේ වෙනස්කම් ගොඩයි. ප‍්‍රශ්න ගොඩයි. කුලය, ආගම, භාෂාව, ප‍්‍රාන්තය, නගරය හැම විවිධත්වයක්ම වැරදියට පාවිච්චි කරලා රටට ලැජ්ජා කරගන්නවා. ඒත් ජාතිකවාදය කියන්නේ මොකක්ද කියලා ඇහුවොත් ගොඩක් අය තේරුම දන්නේ නැහැ.’ එසේ පවසන රවුනාක්, ඉන්පසුව කමල් සමඟ සම්මුඛ සාකච්ඡුාවකට ඉඳගන්නවා. ඒ සාකච්ඡුාවේදී ඔහු කමල්ගෙන් එකම එක ප‍්‍රශ්නයක් අහනවා. ජාතිකවාදය කියන්නේ මොකක්ද. කමල් මෙසේ උත්තර දෙනවා. ‘මෑත කාලෙක ඉඳලා ජාතිකවාදය කියන්නේ පාකිස්ථානය ඇතුලත් නොකරගැනීම. අපි බිරියානිවලට කැමතියි. පාකිස්ථානයට කැමති නෑ. මට තේරෙන්නේ නැහැ. දෙකම එකම තමයි.
අපි එකම කෑම ජාති කනවා, එකම සංස්කෘතිය බෙදාගන්නවා. තොප්පිය වෙන විදියකට දානවා, දෙවියන් දෙවර්ගයක් අදහනවා. වෙනසකට තියෙන්නේ එච්චරයි. අපි හැමෝම එකවගෙයි. තම තමන්ගෙ දෙවියන් අදහාගෙන එකට ජීවත්වෙන්න කියලා අපි වගේ අය කියද්දී මට තේරෙන්නෙ නෑ වෙනසක් නැත්තේ ඇයිද කියලා. අපි බෙදිලා ඉන්නෙ ආගමේ නාමයෙන්. අප‍්‍රිකාවේ ඉපදුණු දරුවන්ගෙන් පැවත එන පිරිසක් තමයි අද මෙහේ දෙමළ අය විදියට දෙමළ කතාකරන්නේ. අපේ මුතුන් මිත්තෝ අප‍්‍රිකාවේ නම් ඔබාමාගේ මුතුන් මිත්තන් හා අපේ මුතුන් මිත්තන් එකයි.
ජාතිකවාදය කියන්නේ අපි හදාගත්ත දෙයක්. මම හිතන්නේ සමරන්න ඕනෑ ජාතිය නෙවෙයි. මේ ලෝකයයි. මේ මනුෂ්‍යත්වයයි. මනුෂ්‍යත්වය තමයි කොඩියක් විදියට නැඟී හිටින්න ඕනෑ. එහෙම දවසක් දිහා මම බලා ඉන්නවා. ඒත් මගේ ජීවිත කාලයෙ එහෙම දෙයක් දකින්න ලැබේවි කියලා හිතන්න බෑ.’ කමල් හා සාකච්ඡාවෙන් පසුව නැවත යන අතරේ රවුනාක් මෙසේ කියනවා. ‘ජාතිකවාදය, දේශිද්‍රෝහීත්වය කියලා කිසි දෙයක් නෑ. අපි ඇතුලේ තියෙන වෙනස්කම් හා හැඟීම් පාවිච්චි කරලා අපව බෙදන්න පාවිච්චි කරන දෙයක්. අපි ඇතුලේ තියෙන වෙනස්කම් පොඞ්ඩක් අමතක කරලා, වටේ ඉන්න අයට ටිකක් හරි උදව්වක් කරගෙන, අපේ පාඩුවේ ජීවත්වුණානම් අපේ රටට හොඳයි. ජාතියටත් හොඳයි. මොකද දෙමළ කෙනෙක් වීමටත්, ඉන්දියානුවෙක් වීමටත් වඩා වැදගත් දේ තමයි මනුෂ්‍යයෙක් වීම.’ කමල් හසන් කී පරිදිම ‘ජාතිකවාදය’ නිසා අප සියලූමදෙනා මනුෂ්‍යයන් බව අපට අමතක වී ගිහින්.
