වැඩිපුර හොලිවුඩ් ෆිල්ම් නරඹන මම දැං මාස පහක ඉඳන් මම එක දිගට සිංහල ටෙලි නාට්‍ය දෙකක් නරඹමින් ඉන්නවා

.ඒ වගේම මම කූඹියෝ, වීරයා ගෙදර ඇවිත්, තණමල්විල කොල්ලා හරිම ආසාවෙන් රස වින්දා. හැබැයි ඒ එකක්වත් ජනප්‍රියතාව අතින් මේ දෙකේ ගානට අහලකට වත් ඇවිත් නෑ.

 

 

මේ නාට්‍යය කළ කවුරුවත් මගේ නෑයො හිවත්තු නොවෙයි, FB යාළු කම් තිබුණට කවුරුවත් එහෙම යාළු නෑ. මගේ මේ සැසඳීම නිර්පාක්ෂික වගේම මධ්‍යස්ථයි. කාටවත් ආසාධාරණයක් කරන්නේ නැහැ වගේම මේක පවා මේ දෙකේම ජනප්‍රියතාව වර්ධනය වේවි. ඒක අපේ රටේ චලන රූප කර්මාන්තය එක් අපට ලොකු හයියක්.

අනික නළුනිළියන් ගෙ රඟපෑම්. ඉතාම දක්ෂ රංගන ශිල්පීන් ගෙ දායකත්වය මේ දෙකටම අරගෙන තියෙනවා. ප්‍රවීන වගේම නවක නළු නිළියන් මේ නාට්‍යය දෙකේම අති දක්ෂයො. දොස්තර, ඩිස්පෙන්සර්, මදලේනා, අධ්‍යක්ෂ, කොලුවා ඔක්කොම සුපිරි රංගනයන්.

 

 

ඉරගිනි මද්දහනත් ඒ වගේමයි. ඔක්කොම අලුත්, මහතුන්ට මම සම්මානයක් දීලා කතා කරන්නෙ, සමන්තා, බණ්ඩාර වගේම බේබි නැන්දා නාට්‍යයට පණ දෙනවා, අනික සඳළි විතරක් නොවෙයි අර පොඩිම ළමයා ඉන්න විදිහ අපූරුයි මට හිතාගන්න බෑ ඒ ළමා නළු නිළියන්. දෙකේම රංඟනයන් අපූරුයි සුපිරියි.

 

අනුර කටින් ඉල්ලුවෙ නෑ කලාවෙන් සහ සාහිත්‍යය කරුවන්ගෙන් මාවෝ වාගේ. හැබැයි මම නම් අදහන්නෙ පුනරුදයට අවශ්‍යය සංස්කෘතික මිනිසා බිහි කිරීමට කලාවට මහා විශාල කාර්යභාරයක් තියෙනවා කියන එක.

මාවෝ කියලා තියෙනවා එයා කලාකරුවන් සහ සාහිත්‍යකරුවන් අමතා 1936 දී කලාව සාහිත්‍ය ගැන කළ කතාවේදී මෙහෙම,

මේ නාට්‍යය දෙකේම මෙන්න මේ කාරනාව සිද්ධ කරලා තියෙනවා හැබැයි දෙයාකාරයකින්. දැන් බලමු මේ දෙවිදිහ මොකක්ද කියල.

 

එතකොට මොකක්ද ඉරිගිනි මද්දහනෙ සමන්තාලාට සුද්ධ කරන්න තියෙන ලැට් වල?

ඒක තමයි ලාංකික සමාජයේ ඔඩු දුවල තියෙන සංස්කෘතික ලැට් වල. ස්ත්‍රිය සම්බන්ධයෙන් සමාජයේ තියන ආකල්පය, ස්ත්‍රීන් විසින් ස්ත්‍රීන්ට ම වෛර කිරීම් සඳහා නිර්මාණය වී තිබෙන පුරුෂ මූලික ආධිපත්‍යය, ස්ත්‍රිය ඒ සුචරිතය නම් වූ දැලට අහුවෙලා යසෝදරාලා වමින් දුකම උහුලමින් පුරුෂයන් ගේ ඕනෑ එපාකම් ඉටුකරමින්, අන්තිමේ දළදාව වැඳපුදා ගෙන ලබන ආත්මයේ නිවන් පමණක් ප්‍රාර්ථනා කරන සංස්කෘතික ලැට් වල.

මට පේන්නේ මේ දෙකේම මේ දෙක කරනවා, දෙවිදිහකට ඒක තමයි මට වැදගත්.

අමුතු දොස්තර කියන්නේ රසිකයො සනසන ෆැන්ටසිය. ඒ කීවෙ ඒකෙ සුදු චරිත කුරා කුහුඹුවෙකුට වත් වරදක් නොකරන පවිත්‍ර වූ සුචරිත.

හැබැයි නරක චරිත අන්තගාමී නරකම නරක චරිත. බෝසත් ඇටෙන්ඩන්ට් ඇරුනම අනෙක් සේරම නරකම සෙට් එක නරක චරිත. එතකොට මෙතන සටන කරන්න දෙපාර්ශවයක් හදලා, ඒ කියන්නෙ නරක මිනිස්සු හදන්න උන්ව කර්පට් කරලා දාන්න හොඳ විතරක්ම තියෙන මිනිස්සු ටිකක් හදලා.

ඊට එහා ගිහින් සෞඛ්ය අධ්‍යක්ෂ තුමා මදලේනා නැමති වැල්ලෙ කාන්තාව විවාහ කර ගන්නවා. රසිකයින්ට හරි සතුටුයි, රසිකයො ඇත්තටම කැමතියි සියල්ල හැෆිලී එවර්ආෆ්ටර් වෙනවාට.

මේකට මිනිස්සු කැමති වෙන්න හේතුව තමයි අපි නොවන ‘නරක කරන ටික’ ඉන්නෙ එළියෙ කියන ආකල්පය. අන්තිම නරක බාහිර සතුරෙක් ඉන්නවා, ඒ බාහිර සතුරා දමනය කරන්න බෝසත්ලාත් පිටින්ම ගේන්න වෙනවා, ඒ වීරයො අර නරක සෙට් එක සුනු විසුනු කරලා දානවා. එතකොට අපට කරන්න දෙයක් ඉතුරු වෙන්නෙ නෑ. හරිම හොඳයි, ප්‍රේක්ෂකයන් චියර් ඒක දෙනවා. සමාජයේ කවදාවත්ම නොවන දේවල් චිත්‍රපටි වල බොහොමයකට ප්‍රේක්ෂකයන් කැමතියි.

ඒවා එහෙම තමයි, මේවා තමයි ඒක චලන රූප මාධ්‍යයට අවශ්‍යය. මොකද මේකට මිනිස්සු කැමතියි, බැණ බැණ හරි දොස්තරලාත් මේක බැලුවා. හේතුව මේ ප්‍රස්තුත කාරනාව සහ සංසිද්ධි සහතික ඇත්ත යථාර්ථය. (මේක සත්‍යය සිද්ධි කියලත් මම අහලා තියෙනව) බාහිර මැකැනිසම් එකකින් ප්‍රශ්නෙ විසඳනකල් බලා ඉන්න අපි කැමතියි. එක වීරයෙක් එළශලා තව වීරයෙක් ගේන්න තමයි බලා ඉන්නෙ. මේ වගේ මානසිකත්වය තියෙන ප්‍රේක්ෂකයා අකර්මණ්‍යව ඉඳගෙන චියර් එක දානවා, කඳුළු වගුරනවා. ලැට් වල එහෙම්ම උතුරලා යනවා

 

හැබැයි ඉරගිනි මද්දහන චරිත එහෙම නෑ.

 

මේ තමයි අද සමාජයේ තියෙන ඇත්ත චරිත, ඇත්ත චරිත වල්බූරු විදිහට තම තමන්ගේ ඊගෝ එකට අනුව චෛතසික ක්‍රියාත්මක වෙනකොට වෙන සංගෙඩිය.

ඇත්තටම මේ මොකක්ද?

මම දන්නවා මේ කතාව ලියලා තියෙන්නෙ නිකවැරටිය අවට සැබෑ ග්‍රාමීය සමාජය ගැන අවබෝධයක් ඇති කෙල්ලක්. හැබැයි ඒ වගේම මේකෙ වැදගත්ම එක තමයි මේ සංස්කෘතික සිපිරිගෙය හමුවේ මිනිස්සු කරගත යුතු චෛතසික විප්ලවය.

ඉතින් මම මේ සැසඳීම කළේ දෙකෙන් එකක් බලලා අනෙක් බලලා නැති අයට, ඒක වැඩක් නෑ කියලා කලාව ඇතුළෙත් කුළක හදන්න පෙළඹෙන අයට අනෙකත් නරඹන්න ආරාධනා කරන්න, මිසක් අරක හොදයි මේක නරකයි කියන්න නොවෙයි. දෙකටම මම කැමැතියි, රස වින්දා, රස විඳිනවා.